verhalen

Wanhopig.

De deur gaat open en daar staat hij…een man met een schort voor en blossen op zijn wangen.

Ze is boven en heeft geen hulp nodig zegt ze…maar ik hoop dat je haar even wilt helpen.

De man slaat zijn ogen neer en fluistert “ik kan het niet alleen”hij draait zich om en gaat verder met stofzuigen.

Dit huis voelt goed..maar ik voel de wanhoop aan alle kanten op mij neer komen.

In de grote luxe en van alle gemakken voorziene badkamer staat ze in de spiegel te kijken. Als zij mij opmerkt draait zij zich om en zegt ” weet je hoe raar het is dat ik er binnenkort gewoon niet meer ben?

Nee,het gaat goed hoor ik heb geen hulp nodig.

Zal ik u even helpen dat u lekker even in bad kan? En voordat ik het eigenlijk door heb ligt ze heerlijk in een schuimbad en zit ik op het randje van het bad.

De morfinepomp verbindt ons maar ik hou hem alleen maar vast.

Intens gelukkig kruipt ze schoon in haar schone bed.

Dit doet mij zeer,meer zeer dan ik ooit had gedacht.

Komt dit omdat dit zo dichtbij komt? Komt dit omdat ik net aan deze situatie ontsnapt ben??of komt dit omdat ze mij het gevoel geeft dat ik iets voor haar kan betekenen?

Haar ogen vallen dicht en ik ga naar beneden.

Ooit was hij internist/ oncoloog in het plaatselijke ziekenhuis, nu is hij alleen nog een radeloze man die niet zag dat zijn eigen vrouw doodziek is.

Gewoon een mens net als iedereen.

Vroeger was hij mijn dokter…ik ben al mijn hele leven een zuster.

Opnieuw.

Een nieuw adres en de weg ernaar toe herinnert mij aan oude cliënten en eigenlijk ook aan betere tijden…

Of is het alleen doordat oude herinneringen langzamerhand roze kleuren?

Ik ben al eerder in zo’n huis geweest en automatisch loop ik de goede kant op.

Het is een bijzonder bezoek wat mij binnen een uur een niet nader uit te leggen maar bijzondere band met de bewoners van dit huis oplevert. Het is alsof ik hen al mijn hele leven ken.

Wat is een uur op een mensenleven? Wat is een minuut voor mijn baas…maar wat betekent dat beetje tijd eigenlijk voor de mensen waar dit overgaat?

Dit gaat niet alleen om deze mensen maar ook over mij.

Mijn toch niet echt verwachte terugkeer in het door mij zo geliefde werk na mijn bijna einde van mijn eigen leven.

Binnen een uur hier binnen in dit huis vervagen mijn traumatische gebeurtenissen en verdwijnt mijn eigen pijn als sneeuw voor de zon.

Onbetaalbaar.

Gelukkig weet ik al een tijdje waar de pc boutensingel is en moet ik alleen nog zoeken naar het nummer.

In het donker sta ik voor de deur van een in donker gehuld huis,de deur zwaait open en voor mij staan twee doodongelukkige mensen die gelijk breken.

Voor ik het door heb staan we met z’n drieën in een kring te janken.

Zuster! Na meer dan 50 jaar!!! Ik wilde zo graag dat mijn allerliefste….schoon en fris…

Het huilen van deze man …deze man die huilend om mij heen hangt en die ik nog nooit gezien heb.

Zonder enige uitleg improviseer ik en terwijl mevrouw snikkend voor de laatste keer in haar eigen badkamer door, de vreemde die ik ben, gewassen word besef ik hoe bevoorrecht ik ben weer te kunnen doen waar ik goed in ben.

Ik ben Nog net niet dood gegaan.

Ik was haar haar en laat het warme water over haar oude lijf lopen…hoe zou het zijn als je op het punt staat voor de laatste keer je eigen huis en haard te gaan verlaten?

Hoe zou het voelen om je vrouw weg te moeten brengen?

Overal zitten geplakte briefjes…licht aanlaten….maandag 9 uur …zomerkleding…

Niet vergeten…

Het huis ademt de sfeer van mijn ouders.

Jaren 70.

Binnen afzienbare tijd staat er straks een container voor de deur en zijn deze levens voorbij.

Alles wat deze mensen hebben opgebouwd wordt vernietigd en moet plaats maken voor moderne dingen.

Ik wil dit niet zien.

In een flits voel ik hoe het voelde toen ik op Astrid lag te wachten met mijn wond, een gat in mijn lichaam waar ik bang van was..mijn lichaam was mij vreemd.

De blijdschap die ik voelde als Astrid voor mijn deur stond….zij kwam mij helpen.

Bang van mijzelf …bang van de dingen die gebeurde met mijn lichaam waar ikzelf geen grip op had.

De littekens van nu toveren een glimlach op mijn gezicht,dit stelt niks voor!maar toen???

Zal ik lekker uw haar wassen? Haar tranen drogen en maken plaats voor een kortdurend moment van genot.

Oh wat heerlijk!

Samen lopen we gearmd naar de garage,de inloopkast van vroeger.

Van kledingkast tot aanrechtblad en van antieke schaatsen tot peutertandpasta…alles is hier jarenlang verzameld en zo goed als mogelijk georganiseerd.

Stapels theedoeken en een verzameling gele post-it blaadjes die verloren gegane gewoontes in leven moeten houden.

Ik laat haar zelf kiezen welke kleding zij aan wil en liefdevol laat zij een aantal kledingstukken, die ouder zijn dan ik, door haar handen gaan.

Met haar mooiste broek aan en een fleurig rode trui stel ik voor om haar gewassen haar droog te föhnen.

Vandaag is toch een bijzondere dag…de dag.

Genietend gooit ze haar hoofd naar achter en moeizaam en haperend start de jaren 50 föhn op.

Nee ,deze blaast niet zo hard als de hedendaagse föhn ….maar…

Met haar ogen dicht geniet ze voor de laatste keer, in haar veilige leven thuis, heel lang van de lauw warme wind die haar haren heel langzaam droog blaast.

Iets meer tijd dan de föhn van tegenwoordig.

Ik had iets meer tijd nodig dan anders,maar die paar minuten extra hebben diepe indruk achtergelaten.

Niet alleen bij de twee nu glimlachende mensen…maar ook bij mij.

Met een glimlach op mijn gezicht wrijf ik de tranen van mijn gezicht…ik kan nog doen waar ik goed in ben! Ik ben zo bevoorrecht.

Ik denk dat ik weer voor 100’% functioneer…ik hoop dat ik de kortste weg weet naar mijn volgende adres.

De armen om mij heen…de blijdschap om mij voor de deur te zien staan…de gemeende zoenen op mijn wang en de liefde die ik krijg is zoveel meer waard dan mijn salaris.

Wat heeft u toch een lief gezicht en zulke mooie bruine ogen.

Dolgelukkig vervolg ik mijn lange dag.

Oh wat jammer dat ik niet vaker deze vrouw haar haar heb kunnen wassen.

Net als ik..

De deur gaat open en de lift komt aanzoeven …de deur zwaait open en ik zie de tranen opwellen in zijn ogen.

Voorzichtig wrijft hij over mijn wang …en zegt zomaar ineens ik ben blij dat je er bent .

ik…ik ben bijna 57 en voel mij meer dan welkom.

Mijn hart doet pijn ….eigenlijk draait mijn maag meer dan om en ik zie haar slapend in haar laatste bed, haar doodsbed.

16 en 18….waren ze in dezelfde tijd dat ik die leeftijd had, maar waren nooit een dag zonder elkaar of uit elkaar.

Een heel leven samen.

Dit kettinkje heb ik van mijn kleinzoon gekregen ,hij is zo blij met mij…zijn oma.

Intens tevreden sluit ze weer haar ogen…en valt in een droomloze slaap en haar ene hand omsluit het zilveren hartje en de andere grijpt in de ruimte…naar haar man en naar mij.

Doodstil zit ik aan de rand van haar laatste bed,zij heeft geen pijn en op het moment dat zij dit zegt vraag ik mij af of ik wel besef hoe zeer dit mij doet.

Waarschijnlijk zie ik haar nooit meer en haar ogen verdrinken in de mijne.

Tranen druppelen over onze wangen ….

Waarom ben je zo lief voor mij???

Waarom??

Ik weet het niet.

Een jaar geleden ontsnapte ik aan de dood….niemand weet hoe bang ik was om dood te gaan.

Maar ook niemand weet hoe blij ik was met het mens dat toen voor mij zorgde en mij een slokje water gaf….en mijn hand greep toen ik niet zelfstandig rechtop kon gaan zitten.

Samen houden we haar hand vast.

Ik ben blij dat ik dit kon doen.

Zo Alleen.

Na 3 keer bellen hoor ik “wie bent u?” Mijn naam opent de deur en met een sneltreinvaart ga ik met splinternieuwe lift gelijk naar de 12 de verdieping.

De deur is nog dicht …dan toch nog maar en keer bellen …er gebeurt niks en ik hoor niks. De tijd verstrijkt minuut na minuut.

Zal ik de huismeester bellen??? Het is nog voor 8 uur dus en beetje te vroeg.

Nogmaals druk ik op de bel en het geluid klinkt waarschijnlijk door de hele flat.

Achter de deur hoor ik gemompel en het geluid van sleutels,”ze willen mij hier weg hebben ” “Ze nemen zelfs mijn sleutels mee” “u helpt mij toch??”

De sleutel met een sticker erop is de goede,daar krijgt u de deur mee open.

10 minuten later hoor ik dat in het slot nu de juiste sleutel zit en het geluid van een slot wat opengaat laat mij een diepe zucht slaken.

De deur gaat maar 10 cm open en om het hoekje zie ik alle eetkamerstoelen keurig verzameld in het kleine halletje en de rest van de ruimte is gevuld met overvolle tassen met schoenen, handdoeken en kleding. Overal,op elke plek in de flat staan tassen en koffers en de verwilderde blik in haar ogen zorgt ervoor dat al mijn alarmbellen tegelijk herrie gaan maken.

” ik kan u toch vertrouwen”? “U staat aan mijn kant he?”

Overal overvolle tasjes,koffers en volle vuilniszakken…het enige wat mij echt raakt is de radeloze blik in haar ogen en de enkele traan die over haar wang biggelt.

Heeft ze iets weg van mijn moeder? Of heeft zij alleen dezelfde bruine ogen als mijn ouders? dezelfde bruine ogen als mijn broers??

Herken ik haar ogen alsof het de mijne zijn??

Ik heb hier geen tijd voor…maar nadat ik gedaan heb wat ik moest doen vraag ik haar wat zij gegeten heeft.

Een kaakje …

Zonder nadenken,zonder denken aan, maak ik een boterham met kip en met kaas.

Haar ogen worden rustig en tevreden eet zij een stukje brood….

Ik moet weg …

Eenmaal beneden bel ik de Casemanager.

Ik ken haar nog niet zo goed zegt ze…. en met een diepe zucht vertel ik haar wat ik eigenlijk al wekenlang weet.

Ze is zo alleen..

Ik sta om 5.30 op snel douchen aankleden en eten want ik moet mijn route van vandaag nog op mijn telefoon zien te zetten.
Ik weet hem wel maar een boekje en een pen is niet meer van deze tijd ,ik ben ook niet meer van deze tijd..mijn diploma is niet meer van deze tijd maar ik heb ook geen tijd meer.
Gisteravond heb ik al een poging gedaan maar steeds opnieuw verdwenen de mij bekende en geliefde mensen uit mijn rijtje .
Nu nog eerder dan anders probeer ik mijn rijtje kloppend te krijgen ,hè!!! Mw is weer verdwenen!!! Ik heb ze nu al zo vaak op haar plek gezet…
Mijn man begint er genoeg van te krijgen …hij heeft een vrouw die werkt voor haar plezier…die werkt om iets te betekenen voor een ander in plaats van zich nutteloos te voelen en haar kinderen die zich prima redden het leven makkelijker te maken .
Tijdens de “oh zo nutteloze maar noodzakelijke strijk “probeer ik mijn route nog productiever te krijgen…
Ik ruil met collega’s.. We helpen elkaar en proberen het nog beter te doen …
Wij zijn bereikbaar voor onze mensen en voor elkaar …iedere avond luisteren wij naar elkaar …helpen wij elkaar .
Ik kan niet slapen ,nee ik slaap nooit als ik moet werken want ik zal me maar verslapen ..als ik me verslaap kan mw p. niet in bad ,heeft mw b.geen steunkousen aan ..en zit mw H. in haar vuil ..en meneer p??? Ligt in bed te wachten.
Terwijl ik niet slaap zie ik dat mijn collega zijn mail leest,hij is toch vrij???moet zijn aandacht aan zijn gezin geven???
Ik heb niet geslapen …want er wordt op mij gewacht .oh,wat ben ik blij dat jij er bent!!!!
Daar doe ik het voor ….wij doen het goed!!
Geen papiertjes meer ..er is niemand die ze kan verwerken.
Ik ben meer tijd kwijt aan het invoeren ..en het opnieuw invoeren van km die ik gereden heb om mijn werk te doen .nu moet de postcode erbij…weer niet goed !!!
Is dit mijn schuld????
Maanden doe ik het thuis en ben hele avonden bezig met administratie..net zolang tot mijn man er genoeg van heeft.
7 minuten om steunkousen aan te trekken …mag ik nog goedemorgen zeggen???of vragen hoe het met haar gaat??
5 minuten om medicijnen te geven ,15 min heen ,sleutelkastje open ,deur open ,deur openen ,sleutel terug en dan ook moet ik die trap nog op…zakjes pakken ,nakijken ,water pakken ,aftekenen ….vragen hoe het met haar gaat daar kom ik al maanden niet aan toe .
Ik weiger om op deze manier oud te worden …ik weiger om op deze manier zorg te krijgen .ik weiger vanaf nu op deze manier zorg te geven .
Geen zorg van Laurens meer
4 jaar werk ik voor Laurens ,lang was ik gelukkig ..nu ben ik allang zoveel tijd kwijt om het formulier in te vullen om op zijn minst 60% van mijn kilometers vergoed te krijgen .
Ik lig wakker,het gaat slechter met haar ,misschien maar meer zorg geven?? Weer formulieren ..de indicatie moet echt omhoog ..formulieren .wie moet hier toestemming voor geven?
Ik sta iets eerder op ik heb toch niet geslapen .
Ik pak mijn telefoon en die laat mij een leeg scherm zien …weer kan ik opnieuw beginnen …weer in mijn eigen tijd.
Waarom doe ik dit ???
Ik haal mijn schouders op,zoek het maar uit ..
Een kwartier heen ….ik zeg goedemorgen hoe gaat het met u????
Schuifje aan…geef een pil…schuifje uit ! En in mijn eigen tijd vraag ik hoe gaat het met U?
Ik hoop dat ik jong dood ga ,want in dit land wil je echt niet oud worden .
En morgen?? Sta ik nog eerder op..want wij doen het niet goed…wie dan wel???
Onze productiviteit is niet goed??? Hoe zit het met die van jullie???

Gewoon de zorg.
Nee,deze neus had ik echt niet verwacht…langzaam loopt ze pootje voor pootje achteruit met haar rollator..nee deze neus echt niet!
Ik heb wel gedacht dat het misschien zou kunnen vandaag ,maar het zou ook zomaar iemand anders kunnen zijn …
Maar als de deur heel voorzichtig opengaat …zou het zomaar kunnen zijn dat jij het bent!
Goedemorgen !!!
Zal ik??ik heb het nog niet uitgesproken ,haar ogen stralen ..mag het ? Heb je er echt tijd voor ??ja,ik weet het ,jij hebt het nooit druk en je maakt altijd tijd voor mij .
Zittend op haar rollator vraagt ze of ze het al aan mij heeft verteld en gelijk zegt ze dat de tandarts haar een complimentje heeft gegeven ,ze heeft al haar tanden nog en dat poetsen doet ze ook nog steeds goed!
Met een ferme zwaai gooit ze haar benen over de badrand en langzaam zakt ze in het warme water.
Wat er nu allemaal weer gebeurd is ,teveel om even te vertellen .Jan heeft alweer vroeg gebeld hoor,laat gerda het maar niet horen ..
Al die verjaardagen het zijn er zoveel!
Ja,ik dacht ineens ik koop een paar mango’s ze zeggen dat je hem direct moet eten maar hij kan nog zeker 5 dagen liggen .
Kijk eens wat ik al gedaan heb ? Allemaal tuinafval ,ze komen vanmiddag de plantjes poten..ik heb al gesnoeid!
Ik hou alles zelf bij, gelukkig doet gerda heel veel …alleen …zie ik haar bijna nooit …ik hoor de voordeur opengaan en gerda komt binnen..als ze ziet dat haar moeder in bad zit verschijnt er een glimlach op haar vermoeide gezicht .
Ik ben blij dat ik niet in haar schoenen sta …of ik dan nog op de poten zou blijven??

Goh ,wat heb jij nou weer voor mooi vest aan ,waar heb je dat nu toch weer gevonden ?jij hebt altijd van die mooie dingen aan !
Hijgend loopt ze schommelend voor mij uit op haar dikke benen naar de woonkamer
Ondertussen draait ze aan een stuk haar zelfde plaatje af.
En heb je het nog druk vandaag? Direct geeft ze zichzelf antwoord en zegt nee jij hebt het nooit druk he?jij bent ook nooit moe..
Ik hoor het aan ..
Goh,wat heb je toch weer een mooi vest aan en wat breng je weer lekker weer mee.
En heb je er nog veel na mij?? Wat heb je nu voor mooi vest aan? Hoe heb je dat nou kunnen vinden?
Kom je morgen weer?? Je komt zo weinig bij mij ..of ben je nu weer een tijdje vrij?
He,kom nou morgen weer joh !heb je nou weer geen jas aan??? Jij hebt het altijd warm he? Wat heb je toch weer een mooi vest aan!!zie ik je morgen weer??
Maar hoe we heten??
Dat is ze vast vergeten !

Nou ,ga jij nou maar alleen zwaftelen , dan ben ik weer klaar ,ja het zit me nog niet lekker hoor ..ja die ontlasting he..daar heb ik weer zo’n last van .
Aan zijn handen zie ik dat het hem meer dan dwars zit .
Vanuit zijn tena piept zijn ernstig bruin gevlekte linker bil…
Nou ga maar alleen zwachstelen hoor ,dat kan jij goed! dat zit dan wel lekker stevig hoor! Heb ik echt steun aan.
Nee,nou niet douchen hoor straks komt die boodschappenkar weer en dan moet zij naar beneden …ze moet op tijd naar beneden .
Daar moet ik wel effe opletten hoor .
Nou,dat douchen komt wel wanneer kom je weer ? Morgen???
Annie geef die pan eens…even aftappen …kijk hoeveel al weer …ik heb net geleegd .
Goed helder he? Zegt hij terwijl de druppels urine vanuit zijn catheterzak in het rond vliegen ,ja die ontlasting he …dat moet eerst anders ga ik niet douchen hoor ..
Doe vandaag maar niet ..eerst moet dit achter de rug zijn …
Alleen zwachstelen..
Wanneer kommie weer???

Kleine judith! Ben je daar eindelijk weer???
Een “greyns” van oor tot oor die zijn doorleefde,oude maar eigen tanden blootgeven .
En daar blijft het niet bij..
Hij is gekleed in een enkele witte lendendoek in dit geval een gewone witte handdoek die dichtgemaakt zit met 2 lijmklemmen .ik mag niet eens in mijn eigen huis zo rondlopen van haar …zou dat zijn omdat ik geen moslim ben??
Die haar is zijn dochter die volgens hem altijd al vreemd geweest is .
Er staan altijd bijzondere maaltijden in de koelkast die hij overigens meestal gewoon opeet .
Heb je alweer een nieuw kasteel gekocht?? En die ezeltjes???heb je die nou al gezien??
Heb je dat programma gezien??

Krijg ik vandaag weer zo’n behandeling???
Nou de nrc wordt nooit meer wat het was hoor,weet je dat ze nu in belgische handen zijn ??
Overal in huis liggen stapels nrc’s, geordend volgens een bepaald systeem waar niemand een systeem in kan ontdekken behalve hijzelf .
Ik bak gewoon een paar eieren met spek en smeer zijn broodjes.. Een glas melk is zo ingeschonken .

De plukken hondenharen dwarrelen door de gang als hij de deur voor mij opendoet .
Kom gauw binnen,het is zo koud buiten .
Ik zag al dat jij het was aan je silhouet ..
Ik wurm mij naar binnen langs het eeuwig in de gang staande wasrek,de hond loopt vooruit de niet zo koele en donkere kamer in.
Hoeveel ongewassen pubers zullen er nu weer in de vieze opklapbedden met hun vieze ooit wit gewezen sokken aan nog in diepe rust liggen?

Nog geen 40 en aan de rolstoel gekluisterd ,afhankelijk van helpende handen maar gelukkig nog wel de baas over zijn eigen gedachten .
Net een paar jaar getrouwd,net een huis gekocht de hele toekomst lag nog open en aan hun voeten toen het ineens noodzakelijk werd om een lift in huis te regelen zelfs een gewone traplift die je normaal op je 80ste nodig hebt was ineens al een gepasseerd station.
Zijn nog jonge benen zijn stuurloos,willoos en eigenlijk dus ook levenloos .
Met een beweging stop ik het oncontroleerbaar schokken van zijn been ,ik zie zijn ogen oplichten ..dit heeft nog nooit iemand voor elkaar gekregen en een beetje levenslust keert terug in zijn ogen .

Je ogen zijn gesloten,je ademhaling is eindelijk gestopt…
Benauwd heb ik je benauwd naar adem horen happen …ik wilde je mond daarom niet sluiten en hoorde keer op keer de moeite die je had om wat lucht binnen te krijgen de lucht die ik je niet kon geven ….
Ik stuur je zus een foto…
Ik krijg een foto terug van een gelukkig en gezonde vent,zo zal ik je herinneren ..
Je donkerbruine ogen stralen …ik gooi mijn foto weg.
Je bruine ogen straalden net zoals toen je al die keren een kop koffie voor mij zette…we samen een shaggie rookten en elkaar de meest vertrouwelijke dingen toevertrouwden.
Ineens zit ik in je huis ,wat ineens geen huis meer is ,want jij bent er niet meer .
Maar ineens zie,hoor en voel …ik het moment dat je speciaal voor mij
Ne me quitte pas draaide …
En we samen zwegen.
Is het goed gegaan? Hebben wij het goed gedaan??had het anders gekund of anders gemoeten ?
Wat was er gebeurd als er andere besluiten waren genomen ?
Als erwin ja had gezegd had hij ruim 8 dagen korter geleefd was de lijdensweg dan korter geweest voor iedereen ?
Maar…betekend dat dat deze 8 dagen enkel lijden zijn geweest ? Of hebben deze dagen gezorgd voor meer vrede met het sterven??
Zijn alle nabestaanden nu meer in vrede met zijn sterven ??
Misschien waren achteraf heel belangrijke momenten iedereen ontnomen..
Wat was goed en wat zou fout geweest zijn ..
Gelukkig heeft niemand de beslissing over het moment van zijn dood hoeven nemen .
Het moment kwam vanzelf .
Dit moment was nu echt een bevrijding en een verlossing …voor iedereen .

Automatisch gaat mijn hand naar de bel en loop ik die ene trap omhoog .hoevaak heb ik die trap omhoog gelopen?hoeveel uren heb ik met je gepraat? Hoeveel uren heb ik je wonden zo zorgvuldig mogelijk verzorgd?
Kaltostat? Honderden tubes rosex? Mepitel?duoderm?zink? Lanette?koolstofverbanden?absoberende verbanden en matjes…rolstoel,rollator,douchestoel,hoog laag bed ,dagzakken en nachtzakken ..morfinepomp…en dormicumpomp.
Je lichamelijke wonden verzorgd…
Hoeveel uren hebben we gepraat? Onze geestelijke wonden besproken?
Je lichamelijke lijden besproken maar vooral je geestelijke trauma’s.jong en kwetsbaar en gekwetst worden .
16 jaar kwetsbaar en gekwetst worden ,20 jaar en nog komt het hard aan ..
Wanneer was je gelukkig? Was je ooit gelukkig?
De deur is open ik hoor alleen de stilte ..
Je jas hangt nog aan de kapstok,alles is zoals het al die tijd was ,maar ik mis je naar ademhappende ademhaling .
In de kamer zie ik je zus ,je broer,je moeder en je levenloze lichaam wat eindelijk uitgestreden is .
De kamer is vol rust.