verhalen

S’avonds ga ik met alexander,arthur en charisma lopend door de kou naar vd dussen .

de kerstboom kopen ..een jaarlijks terugkerend probleem .

Ik waarschuw hen.. ,ik ben niet gauw tevreden …de jongens fluiten en neuriën onderweg de tot hun afgrijzen jaarlijks terugkerende kerstliedjes die thuis weer te horen zijn en halen lachend herinneringen op aan hun lagere schooltijd .

Het is niet druk en vol goede moed zoeken we “onze” boom tussen de netjes en op maat geordende bomen die allemaal netjes zijn ingepakt.

een grote ja..hoe groot dan ? 3 ?4?5? meter? ik weet toch niet hoe groot uw paleis is??

deze lijkt groot genoeg terwijl we wijzen naar de ietsje kleinere exemplaren .

voor ons ontvouwt de boom zijn takken ,verlost van het keurslijf waar hij is ingepropt .

we vinden hem allemaal supermooi ..doe die maar!

met gemak lopen de jongens ,met de weer ingesnoerde boom tussen hen in ,met grote stappen weer terug naar huis en voordat ik het door had stond hij in de kamer in de standaard !

een paar minuten later stonden alle oude vertrouwde kerstspullen in de half verteerde kartonnen dozen weer midden in de kamer ..

s’avonds helpt alexander met de lichtjes ,de pas aangeschafte ledverlichting laat het afweten, en verdwijnt ,nadat bleek dat de lampjes niet te vervangen zijn ,in een grote grijze vuilniszak .

onze oude lichtjes doen het nog prima en zijn alleen een beetje moeilijk te verdelen dus alexander doet het op zijn manier ..

grote stappen snel thuis dus…ook weer gebeurd!!ooh…ze moeten netjes verdeeld worden!Laat maar… komt morgen wel !

tussen alle rotzooi in de kamer zit het toch heerlijk samen op de bank..en de rest ? is voor morgen!

s’morgens laat ik de lichtjes zitten waar ze zitten en zet mijn favoriete cd maar weer op,

de vertrouwde kerstballen komen uit de doos en hangen gelijk op hun plek ,hoe meer engeltjes en vogeltjes er in de boom komen te hangen hoe minder het opvalt dat de lichtjes niet netjes verdeeld zijn !

aan het einde van de dag staat “onze” boom te stralen ,hij is het stralende middelpunt van de kamer…en mijn kerst cd? die begint gewoon van vooraf aan ..

ik ben klaar voor de kerst ,heb geen stress..de kinderen komen ! zij krijgen hun vertrouwde gourmet, ik hoef geen boodschappenlijstjes te maken geen ingewikkelde recepten te zoeken en te maken ..niet opgejaagd winkel in en winkel uit te rennen .

ik doe niet meer mee aan de wedstrijd om mij heen ..en onze boom??de mooiste van de hele wereld !

ik denk aan mijn patienten ,ziek,eenzaam en soms alleen,dankbaar bedenk ik hoe vreselijk goed we het hebben ! het is soms zo slecht verdeeld in de wereld ..

Ik heb tijd over ..Misschien heeft er morgen iemand trek in mosselen?? mosselen met kerstmuziek .. ook daar heb ik geen recept voor nodig .

In het pikkedonker verlaat ik onze moderne nieuwbouwwijk en spoed mij naar de ouwe en versleten muur.

een opgekalefaterde entree kan niet de hier schrijnende armoede verbergen en de hortend en stotende lift brengt me moeizaam naar boven .

vrolijk stap ik de in donker gehulde flat binnen waar ik alleen het wit van hun ogen kan

onderscheiden van het donker.

nee, niet hier ..mijn man is in het kamertje .

de donkere “samson” staat breed en flink al op de weegschaal …94 toch?ik tuur op het venster van de weegschaal en geef hem enigszins gelijk ,ietsje meer mag dat?

een winkeltje aan pillen ,papieren en doosjes ligt voor hem op de tafel ,U bent nieuw hè?

Ja ,doen we het samen? dan lukt het vast!

tegenwoordig mogen we geen pillen uitzetten maar wel kijken of het goed gaat en samen met “samson” komen de pillen terecht van de zakjes in de doosjes en mijn paraaf in het enorme dikke dossier zegt dat het goed was.

Op tijd brengt mijn auto me de goed kant op ..slotlaan ?slotplein?slotstraat??

neeee..niet goed!ik moet de poort hebben !

een roze asfaltweg verteld me dat ik op een fietspad zit ..gelukkig is het nog donker denk ik als voor mij een trap opduikt !

niet hier..waar dan? mijn auto zegt bevelend toch.. bestemming bereikt!!!achteruit de hoek om ..

onderaan de weg staan ook nog huizen..hoe kom ik daar ????

met een omweg kom ik er toch en zie verheugd dat de naam op het naambordje overeen komt met mijn patient .

Het lange dunne,witte haar valt net over de enorme bloeduitstorting die de storm heeft aangericht en moeizaam stuntelt ze achter de rollator naar binnen .

De aardappels staan al in het water en de stoel andijvie ligt al een tijdje te ontzanden..deelt ze mee.

het hoe heet u ook alweer wordt direct overkletst door het vreselijke stormavontuur,afgewisseld door de moeilijk te bereiken “condolasie” en de mededeling dat ze zelf de wasbeurt van het “daar ondere” al gedaan heeft wordt weer onderbroken door haar avontuur van het over haar billen schuiven naar een auto om zich op te trekken ,waarna ze verzucht dat haar zoon woont in hoogvliet en werkt in amsterdam dus geen boodschappen kan doen wordt even gepauzeerd met de mededeling dat het raam nog dicht moet ..

(Gelukkig dat had ik al gedaan !) tevreden glijdt haar blik van de een naar de andere bijbeltekst in de gang ..de blik op het enorme bord in de gang “geef ons heden…geeft haar de gelegenheid haar eenvoud en de afwezigheid van luxe te verklaren.

ik help haar in haar doodgewone hemd en krijg een pluim omdat ik begrijp dat de witte was al startklaar in de ouderwetse bovenlader zit !

terwijl ik een modern coldpack met aan elkaar geniete lappen om haar knie wikkel legt ze haar hand op mijn hoofd en legt uit waarom ze op zondag geen hulp wil.

Buiten is het eindelijk weer licht geworden!even snel een boterham .

tante sidonia is al lang en breed klaar en steekt haar staken mijn kant uit,ik pak maar snel een hulpmiddel nadat ik de roze gummi tenenspreiders op hun plek heb gekregen ..

want ieder moment kunnen ze besluiten weg te springen !

luidkakelend snoeren we ze vast en bedekken de staken met sombere huidskleurige hoezen ,de grote zwarte schoenen doen de rest .

Lekker koud kraanwater he???schreeuwt ze me toe …de doktersassistente aan de telefoon weet gelijk over wie ik bel!

vanmiddag medicijnen???ik heb nergens last van hoor ..zegt ze terwijl ze naar de wc rent ..

ik ben mijn pen kwijt.. zegt ze terwijl ze venijnig heel oude pennen aan de praat probeert te krijgen, terwijl ik rapport schrijf zie ik er minstens 3 tussen de blaadjes zitten .

Het heerlijke mandarijntje wat ze me bij het weggaan toestopte leg ik op de stoel naast me tussen de papieren en ga weer verder.

ik kom op een pleintje met rondom huizen met allemaal verkeerde nummers en ga weer terug mijn auto in …ik stond aan de achterkant blijkt als ik een oudere heer voor het raam zie staan ..

welkom in de 70er jaren roept de ribbelige,pummelige vloerbedekking me toe ..de dame in duster moet gedoucht en verbonden zegt mijn lijstje .

Zoevend brengt de traplift haar naar boven en moeizaam beweegt ze zich naar de douche.

samen met mijn vrienden ,de overal geplaatste handgrepen ,lukt het me met gemak mevrouw weer fris en fruitig en schoon en verbonden in haar corduroy broek met coltrui te krijgen.

het rapport op de donkerbruine bank is snel geschreven .

Naar de bugel…wat is een bugel…dat is toch chips??nee ook in ieder geval een straat in capelle schollevaar ..maar waar dan ???ik heb een navigatie …ik heb een uitgeprinte route en ik heb een kaart….maar de bugel???niet te vinden …

ik parkeer mijn auto ergens klem tussen stekelige bosjes en ga maar lopen …hee ik zie een verzorgingshuis!!!1 blik op het goede naambordje verteld me dat ik fout ben .

een man met sigaar ziet dat ik zuster ben en lachend zegt hij dat ik verkeerd zit …ja daar links ..dan rechts,een beetje daarheen en dan komt het goed ..oh oké ..dat ga ik doen en doelbewust loop ik toch weer verkeerd ..

waar is mijn auto???stond toch hier?ik loop maar een stukje verder tot een sloot me verteld dat ik niet verder kan !

lachend komt de man mij tegemoet ..juffie …je moest toch daarheen???zijn bibberende hand wijst de andere kant op …en met de wind in mijn rug zie ik een andere flat voor me .

Blij en tevreden zit ik even later op de eetkamerstoel met mijn gezicht in de zon tegenover de goede mevrouw.

Lachend vertellen we elkaar verhalen over het doolhof wat capelle heet terwijl ik haar wondjes verzorg verteld ze me dat mijn laatste patient hier direkt onder, 2 etages lager, woont !

Iedereen begrijpt nu vast de opluchting die ik toen voelde…vandaag geen navigatie meer aan ! geen routes om te ontcijferen !

de door ziekte verstarde mevrouw is de laatste vandaag ze moet nog even haar koffie op drinken ,tuurlijk is dat goed zeg ik ..terwijl ik smacht naar een kopje .

moeizaam verplaatst ze zich naar de de douche,haar buurvrouw doet veel voor haar en ook nog iedere dag ..dank zij haar en dank zij ons kan ze hier blijven ..terwijl ze dit zegt blijft haar blik emotieloos.

samen komen we er wel …zegt ze ..en met 4 handen krijgen zij en ik het voor elkaar dat ze even later weer schoon en verzorgd aan de heerlijk geurende koffie zit.

ik ben klaar en met de afvalzak in mijn hand loop ik tussen de rotzooi door over het parkeerterrein ,waar toch genoeg containers staan , naar mijn auto en bijna had ik de vieze zak naast op mijn heerlijke mandarijntje gegooid!

snel de zak weggegooid en op naar kantoor! zonder nadenken rij ik verder capelle in..met een diepe zucht zet ik de navigatie maar weer aan …mijn collega die ik ondertussen bel lacht zich een bult als ze hoort dat ik “in” de bugel of is het “op” de bugel was..

op kantoor laat mijn IO weer zien dat ik vandaag 0 minuten gewerkt heb ,gelukkig heb ik nog ouderwets pen en papier…vandaag maar bloemkool denk ik … met het geef ons heden …nog in mijn hoofd bedenk ik dat ik er toch niet aan moet denken geen navigatie te hebben !

straks alleen gewoon een kopje thee bij mijn vriendinnetje en vanavond nog een kerstboom kopen ..nadat ik nog wel even voor een nader te bepalen hoeveelheid mensen een maaltijd op tafel gezet moet hebben .

ik kijk op mijn horloge ..gelukkig het is pas 12 uur..ik heb nog een hele dag de tijd!

het is nog vroeg…

Na een telefoontje blijkt mijn volgende patient weer niet thuis te zijn ,ik word steeds nieuwsgieriger zal ik haar ooit eens te zien krijgen?

ik ga verder ,mijn auto wurm ik weer in een veel te klein plekje en snel loop ik naar de voordeur ,het licht gaat aan en mevrouw “de electric lady” komt verstijfd,langzaam en statig naar de deur.

Gelukkig niet zoveel pijn vandaag zegt ze, terwijl ik de electrodes van haar nek en schouders haal en haar masseer met paardenkrachtzalf.

Je zal toch vanaf je 23 ste al zo ziek zijn ,pijn,pijn,en nog meer pijn ..nooit een baan gehad en van de ene naar de andere dokter ,het allerergste vind ze dat ze haar ziekte aan haar dochter heeft overgedragen ..

de non hodgkin van haar zoon valt hierbij in het niet .

ik laat haar achter ,moederziel alleen in haar electrische huis waar de deur vanzelf en langzaam met een klik in het slot valt en langzaam dooft de voordeurlamp .

naar de volgende,oh welke verdieping? gelukkig automatisch loop ik goed want voor mij zie ik heb grijze koppie om de hoek van de deur verschijnen .

moeke loopt ,iets rechterop dan de vorige keer, hijgend achter haar rollator voor mij uit.

Het gaat goed ,beetje beter hijgt ze..terwijl ze haar door uitzaaiingen aangetaste heup vast houd.

Ik help haar in haar nachtpon en tevreden laat ik achter,oh wat ben ik blij dat ik nog gezond ben denk ik terwijl ik door de wind naar mijn auto loop.

bij een verzorgingshuis aangekomen valt de hitte als een verstikkende deken over mij heen.

Niet alleen de hitte ,ook de enorme verzameling zooi in het kamertje bezorgt je onrust in je hoofd.

overal spetters van de net omvergegooide erwtensoep heten mij welkom terwijl zoonlief op hetzelfde moment glimlachend het pand verlaat…

Ik negeer de troep en vraag aan de vrouwelijke uitvoering van “popeye”die ,met nieuwe rode krullen en zonder kunstgebit , met haar handen de spetters erwtensoep nog meer verspreidt over de tafel ,hoe haar dag was.

Ja was leuk…totdat die erwtensoep viel …

nou ..niet alleen die erwtensoep heeft voor viezigheid gezorgd zie ik ..terwijl ze moeizaam en vies achter haar rollator voor mij uit loopt de douche in .

Ik heb net genoeg tijd om haar schoon en fris te krijgen en de erwtensoepzooi? die is maar voor een ander..haar zoon stapte er tenslotte ook glimlachend overheen !

Vrolijk ga ik terug naar mijn eerste patient van deze dag .

Met een verbazingwekkend automatisme vervang ik de beenzak voor een gewone catheterzak en leg deze in het teiltje onder het bed .

nee ,ik hoef geen handschoenen ….en samen met zijn vrouw help ik haar man geduldig en voorzichtig tot hij schoon en heel tevreden lekker ligt in het krakkemige thuiszorgbed.

zijn zacht geprevelde “oh wat ben je lief ” zorgen ervoor dat ik heel snel mijn hoofd over het rapport buig.

Ik recht mijn rug en terwijl de wind steeds harder loeit ren ik naar mijn auto ..nog maar 1 adresje.

Mijn overschoenen liggen al klaar en zonder enig vuiltje binnen te brengen spoed ik mij naar de bloedverziekend hete badkamer.

met verdrietig staande trouwe hondenogen kijkt meneer “stoffel” mij aan ,dodelijk vermoeid zit hij krom en voorover op de stoel…alles is al voorgekauwd en geregeld door “truus de mier ” die zich nu verheugt op een uurtje voor zichzelf .

ingedekt tegen alle mogelijke overstromingen en vervuilingen (doodsbang voor ongelukjes) help ik hem langzaam naar zijn bed .

Het “Nou, schiet toch eens op” van truus veroorzaken tranen in stoffel’s ogen die ze niet ziet want ze wil te graag haar oplossing vertellen van de bloedspetters die ze vanmorgen uit de smetteloze vloerbedekking heeft gekregen .

verstijfd en doodmoe legt hij heel voorzichtig zijn hoofd op het kussen wat schuil gaat onder matjes en terwijl hij “dank u wel” fluistert vallen zijn ogen dicht .

Verbaasd zie ik dat ons rapport in de woonkamer op tafel ligt !

we mogen “binnen”zijn en niet meer alleen op de plastic stoel in de keuken !

voorzichtig schuif ik de stoel naar achteren,bang om strepen in de vloerbedekking achter te laten ,en schrijf mijn rapport .liefdevol wrijft truus over mijn rug en zegt ..” jullie zijn zo vreselijk lief voor ons ..

mijn plastic schoentjes mogen uit ! ik mag naar huis!!!

de storm waait me bijna van het balkon en duwt me naar mijn auto …

de dijk staat vol met enorme plassen en de windstoten doen mijn auto schudden ,gelukkig deze weg vind ik blindelings…ik hoef niet aan te bellen ..met mijn sleutel doe ik de deur open ..ik ben weer thuis!