In paradisum
We zijn een paar dagen weg,even bijkomen en even afstand nemen van alles.
Maar gelukkig heb ik wel internet.
Na een hele dag genieten,uitrusten en ontspannen lees ik zo afstandelijk mogelijk dat hij overleden is ,een paar simpele algemene regeltjes die voor ieder mens iets anders betekenen ..
Wat betekent dit voor mij??
Dat hij nooit meer voor het raam op de uitkijk zal staan,dat hij nooit meer zal zeggen het fijn te vinden dat ik er ben.
Nooit meer zal ik zijn rug hoeven te wassen,nooit meer zal ik koffie voor ons hoeven te zetten..
Nooit meer zoeken naar zijn oude kat ,nooit meer even gauw wat boodschappen voor hem doen.
Nooit meer een beetje meer tijd aan hem besteden dan eigenlijk mocht .
Nooit meer zijn ogen zien stralen als ik naar vroeger vroeg.
Nooit meer kan ik hem zeggen dat hij een bijzonder mens was,nooit meer kan ik proberen hem te overtuigen dat hij een waardevol mens was ook voor ons.
Hij was een echte ijzervlechter ,die nu niet meer bestaan ,en hij heeft zijn hele leven lang gezwoegd voor zijn stad en zijn hele leven lang op zijn eerste liefde gewacht die verongelukt was ..want dat hij beloofd.
Hij heeft geen gelukkig leven gehad maar is wel zoals hij zelf zei ” zijn hele leven trouw geweest aan zijn meissie”
S’morgens heeft mijn collega hem gevonden ,ongemakkelijk liggend op zijn bank met zijn voeten nog op de grond.
Geen teken van leven meer,eindelijk de rust gevonden waar hij zo naar verlangde.
Het zuurstofapparaat achter in de kamer kan voorgoed worden uitgezet.
Ik zal hem missen maar gun hem de rust…nooit meer zal ik door deze straat rijden zonder te kijken of hij voor het raam staat…
Nooit meer zal hij voor het raam staan ,maar ook nooit meer hoef ik hem naar adem te zien happen met het stampende geluid van het zuurstofapparaat op de achtergrond.
De nog niet al te oude vrouw met een hersentumor omgeven door heel veel lieve familie en vrienden en die alles had want een mens te wensen zou kunnen hebben …behalve 1 ding
Gezondheid ,maar dit is niet te koop.
Ze vond ons “engelen op aarde”
Ze heeft haar strijd tegen de kwaadaardig woekerende cellen toch verloren ,liefde aandacht ,verzorging en warmte hebben de strijd op moeten geven en moesten plaats maken voor de kille ,koude ,onbarmhartige dood.
Het was fijn om haar te verzorgen .
Maar dit hoeft nooit meer….
De verminkte vrouw zal nooit meer door ons gedoucht hoeven te worden ,het duurde lang voordat ze onze hulp accepteerde ,maar toen ze eenmaal de drempel over was genoot ze hier met volle teugen van .
Het wassen van haar voeten was een avontuur op zich,je knijpt!! Nee!!! Niet mijn tenen!!!! Iedereen kan raden hoe leuk het was om haar tenen af te drogen.
Nooit meer zal ik “de tenenknijper” zijn ….
Samen een sigaret roken en ondertussen een serieus praatje over de zorgen over haar gehandicapte zoon of gewoon over het weer,het leven over leuke en ook over vervelende dingen .
Ook haar moet ik missen…
Nooit meer zal ik horen ” jij bent ook een kleintje he??
Altijd gingen we als eerste naar haar toe en werden verwelkomd door de loslopende kippen en door haar man die zijn eerste sigaartje zat te roken …
Heeft ze rustig geslapen? Wil ze eerst plassen??drinkt ze haar nutridrink op zonder het uit te spugen?
Mag ik haar wassen??
Valt ze weer ineens stokstijf achterover?
Mag ik zeep gebruiken?
Krijg ik haar nieuwe ,te grote trui aan???
Is ze vandaag blij dat ze bij haar man geslapen heeft?
Blijft ze vandaag even aan de grenen keukentafel zitten of rent ze weer terug naar haar bed en gaat ze stokstijf onder de dekens liggen?
Niets van dit alles…ik krijg ook geen eieren meer en ze zal nooit meer tegen mij zeggen
” jij bent ook een kleintje he?”
Ze ligt voorgoed stokstijf ..
Het laatste berichtje is van mijn collega die een waterkippetje heeft doodgereden !
Dit berichtje zorgt voor een glimlach door mijn tranen heen …of droogt de glimlach mijn tranen een beetje???
