Zo Alleen.
Na 3 keer bellen hoor ik “wie bent u?” Mijn naam opent de deur en met een sneltreinvaart ga ik met splinternieuwe lift gelijk naar de 12 de verdieping.
De deur is nog dicht …dan toch nog maar en keer bellen …er gebeurt niks en ik hoor niks. De tijd verstrijkt minuut na minuut.
Zal ik de huismeester bellen??? Het is nog voor 8 uur dus en beetje te vroeg.
Nogmaals druk ik op de bel en het geluid klinkt waarschijnlijk door de hele flat.
Achter de deur hoor ik gemompel en het geluid van sleutels,”ze willen mij hier weg hebben ” “Ze nemen zelfs mijn sleutels mee” “u helpt mij toch??”
De sleutel met een sticker erop is de goede,daar krijgt u de deur mee open.
10 minuten later hoor ik dat in het slot nu de juiste sleutel zit en het geluid van een slot wat opengaat laat mij een diepe zucht slaken.
De deur gaat maar 10 cm open en om het hoekje zie ik alle eetkamerstoelen keurig verzameld in het kleine halletje en de rest van de ruimte is gevuld met overvolle tassen met schoenen, handdoeken en kleding. Overal,op elke plek in de flat staan tassen en koffers en de verwilderde blik in haar ogen zorgt ervoor dat al mijn alarmbellen tegelijk herrie gaan maken.
” ik kan u toch vertrouwen”? “U staat aan mijn kant he?”
Overal overvolle tasjes,koffers en volle vuilniszakken…het enige wat mij echt raakt is de radeloze blik in haar ogen en de enkele traan die over haar wang biggelt.
Heeft ze iets weg van mijn moeder? Of heeft zij alleen dezelfde bruine ogen als mijn ouders? dezelfde bruine ogen als mijn broers??
Herken ik haar ogen alsof het de mijne zijn??
Ik heb hier geen tijd voor…maar nadat ik gedaan heb wat ik moest doen vraag ik haar wat zij gegeten heeft.
Een kaakje …
Zonder nadenken,zonder denken aan, maak ik een boterham met kip en met kaas.
Haar ogen worden rustig en tevreden eet zij een stukje brood….
Ik moet weg …
Eenmaal beneden bel ik de Casemanager.
Ik ken haar nog niet zo goed zegt ze…. en met een diepe zucht vertel ik haar wat ik eigenlijk al wekenlang weet.
Ze is zo alleen..
