Eenzaam..
Iets na 7 uur parkeer ik mijn dikke maar ondertussen oude volvo ,zonder airco in het handschoenenkastje, tussen al jaren niet meer rijdende stokoude en langzaam wegroestende overbejaarde autootjes.
Ik ben ruim een half uur onderweg geweest,in mijn eigen tijd,in mijn eigen auto.
Grauw,grijs en met een ingevallen gezicht staat hij voor het raam.
“Stond u al op de uitkijk”?
Ik stond toevallig net hier…hij staat hier altijd…toevallig..
Inklokken om te bewijzen dat ik hier echt ben,wat is er gebeurd??
Een pil teveel..gegeven door een collega zuster .
Een zuster met gevoel ,een zuster die kattenstront opruimt ,wel het vaatdoekje weggooit maar ,zich in ieder geval helemaal inzet voor haar medemens.
Wat moeten we daarmee? Dokter bellen ??nou ,lijkt mij niet hoor zal wel loslopen .
De Pillen voor de avond doe ik in een kopje met het briefje erbij ,volgens het dossier krijgt hij nu dubbele suikermedicatie …dan moet je toch eten??eten is in ons land de gewoonste zaak van de wereld,maar hier is niets meer te eten in huis .

Met waterkan,glas en elastische kousen ga ik alvast naar beneden ondertussen draai ik de zuurstof een streepje hoger hopend dat hij dan wat makkelijker naar beneden loopt.
De koffie zet ik aan,het badmatje duw ik vast en ondertussen bedenk ik glimlachend dat niets hier voldoet aan de hedendaagse eisen van de arbo.
Geen veilige trap,geen plaats voor een traplift ,de anti-slipranden hebben ooit vast gezeten ..boven mijn hoofd hangen samengebonden electriciteitsdraden .
In het ouderwetse souterrain zie ik een volle wasmachine en ga op zoek naar zijn knijpers. Ik vind een oud en gescheurd plastic bakje met heel oude en verkleurde Houten knijpers? Bestaan die nog???? Mijn moeder had die altijd in haar zak ,Ik ruik in mijn hoofd mijn moeder die de was ophangt en al heel lang dood is .
Ik hang zijn was op…het is al klaar voordat hij halverwege de trap is .

” ik ga vast snel hemelen…” Hijgt hij terwijl hij gelukkig onder aan de trap is aangekomen. Zonder vragen help ik hem de knoopjes van zijn overhemd open te maken zijn broek hoef ik niet open te maken ,deze zakt vanzelf tot op zijn opgezette voeten.
Zijn heel bejaarde en broodmagere kat heeft zo te ruiken in meerdere ,maar zullen vast weer onbereikbare hoekjes ,zijn behoefte gedaan.
Veel doucheschuim op het washandje zorgt voor frisse lucht en een lach op zijn magere gezicht. Tegenwoordig zegt hij Jullie zijn allemaal zoooo lief…in plaats van ik mag jullie allemaal even graag ,ik maak geen onderscheid hoor !
Ik begrijp hem best,de een koopt onderbroeken voor hem,de andere haalt soms boodschappen ,de volgende doet zijn haar met de tondeuse ..,we geven de kat eten,ruimen de rommel wat op..
Snel prop ik de volgende was in de machine en Ik hoop ondertussen dat een van mijn collega’s het vanavond even op wil hangen.Wat heeft u gisteren gegeten? Andijvie en dat was heel lekker!
He? Andijvie ? Waar kwam dat dan vandaan?? Ik heb vorige week in mijn eigen tijd sla en bloemkool voor hem gekocht maar zeker geen andijvie …ik zie het bloemkooltje ,wat al niet meer wit is op zijn kast liggen naast de zak aardappels die langzamerhand uitlopers vormen en verschrompelen .
In zijn koelkast ligt de krop sla eenzaam te verkleuren .
Hoe kwam u aan die andijvie?? Heeft de buurvrouw gebracht..maar die is nu toch varen ?.ja ze bracht het voordat ze wegging gisteren..
Ik was gister ook hier weet u nog??en toen was er niets en de buurvrouw was er niet..oh dan heb ik zeker aardappelen met karnemelk gegeten ..
Er was ook geen karnemelk in huis..
straks gaat hij met zijn rollator naar de bakker lopen ,ik geloof er niks van .
Hij heeft nu wel schone handdoeken en ondergoed en zijn kat heeft te eten …maar hij heeft niks ,straks komt er iemand langs om te kijken wat ze voor hem kan doen .
Bedankt hè voor alles en gelijk neemt hij zijn vertrouwde plekje bij het raam weer in.
We zwaaien uitbundig,ik schaam me om hem zo achter te laten ..
Maar het is de enige manier om duidelijk te maken dat hij hulp nodig heeft..
Een paar dagen later krijg ik een mail dat er een vrijwilliger gezocht gaat worden om hem te helpen.
Daar gaat vast nog wat tijd overheen ,maar gelukkig lees ik vanochtend dat mijn collega tussen door even wat boodschappen heeft gedaan!
Ach, op sommige momenten zijn we onze grenzen weer even kwijt maar misschien is dat juist iets waar we met zn allen als team trots op moeten zijn !