Hoofd omhoog..
Open,blauwe ogen kijken mij vol vertrouwen aan.Ik dacht u nooit meer te zien ,ik ben zo blij dat u er bent.tsjechie is zo ver.
Deze woorden zijn mijn kadootje voor vandaag ,daar kan geen goud of dik salaris tegen op.
Met moeite duwt hij zijn hoofd in de kussens ,naar achter ,zodat zijn ogen recht omhoog kijken.
Ik wil naar de hemel…naar boven ..u begrijpt wat ik wil …en op hetzelfde moment voel ik de tranen in mijn ogen springen .
Voorzichtig en zorgvuldig was ik hem rustig met warm water in een oud teiltje wat mij doet herinneren aan het teiltje van mijn jeugd ,alsof ik alle tijd van de wereld heb.
Om mij heen zie ik deurknoppen van toen…met onhandig bruin geverfde deuren en een keuken van toen…plakplastic en een ouderwetse baggervette afzuigkap.
Randaardeloze ,kleverige opbouwstopkontakten op de mozaiektegeltjes in de keuken en het rvs wafeltjesaanrechtblad.
Ik voel zijn hand bibberig en bijna krachteloos mijn hand zoeken ..ik wil niks meer.. een klein slokje water ,maar geen schoon overhemd meer.. de wanhopig huilende volwassen zoon boven in het kleine huisje …
De moeite om je vader los te laten …de moeite om je kinderen los te laten ..
De moeite die het kost om dood te gaan…
Ik hoop hem morgen nog te kunnen verzorgen …
Ik gun hem ook om rust te hebben…
Maar ik zal hem zo missen….