Rust..
Mijn werk is geweldig…de armen van vrouwtje piggelmee om mij heen …oh judith wat geweldig dat ik je zie ..waar was je nou??ja,ik ben vandaag 98 geworden ..ik ben wel een beetje bang voor de dood ook al heb ik nooit iets fout gedaan ..hoop ik..een traan biggelt over haar oude wang.
Jij..jij komt zeker in de hemel ! De zon gaat schijnen als ik jou zie.
Wil je een kopje koffie?? Een lekker koekje??
Nee,ik ben ineens niet meer moe ..als ik mijn ogen dicht doe voel ik haar hand over mijn rug wrijven ,waardevoller dan welk salaris of bonus .
Ze gaat zo haar keukenvloertje dweilen..op haar knieën en ik hoop dat ze dat nog heel lang mag blijven doen..
En iedere keer als ik de deur achter mij dichttrek hoop ik haar een volgende keer weer te zien .
En iedere keer als ik haar weer zie ben ik blij.
Ik moest vroeg op terwijl ik eigenlijk wilde slapen ,maar haar ” oh,lieve kind “.zorgt dat ik ineens wakker ben en zorgt dat ik gelukkig ben .
Haar hand die over mijn wang wrijft ,ik sluit mijn ogen maar het liefst zou ik mijn hoofd in haar schoot willen leggen. Ik ben moe..
Eigenlijk kan ze het nog best zelf maar dit is ook voor ons een rustmoment,van ieder van ons weet ze of we zwarte koffie of thee en met of zonder koekje of kaakje willen ..het is bijna 3 jaar geleden dat haar man overleed en dit keer heeft ze een klein beetje de kerst in haar huis toegelaten .
Een kleedje,een klein kerststukje en een gehaakt engeltje aan de muur ,het enige wat niet anders is is het kaarsje wat altijd brandt bij de grote foto van haar man .
Zit mijn haar goed? Ben ik echt wel op tijd??ben ik wel vrolijk genoeg?? wat
moet ik zeggen?? Nee ik kan geen koffie drinken …want ik kan nergens plassen ..
Er moet een formulier getekend ,de bril gaat op en ook weer af ..
Heb jij dit gemaakt??
Uh….nee…ik heb dit formulier niet ingevuld ..maar ook niet nagekeken ..
Sorry,nee dit is niet uw huisarts..ook het adres klopt niet ..ik zal het nooit meer doen..ligt op mijn lippen .
Nee, ik zeg het niet want ik heb het niet gedaan ,ik zeg ” ik zal het doorgeven ”
Heb ik dit niet al mijn hele leven gezegd?ik zal het nooit meer doen..
Het is mijn schuld ..schuldgevoel …ik voel me altijd schuldig…
Gelukkig denk ik ineens ,het is niet mijn schuld terwijl ik het formulier in mijn tas stop om het opnieuw en goed te laten invullen .
Heel veel later gaat de deur open ,krom hangt hij over zijn rollator ,de urine druppelt ..ongemerkt langs zijn benen en vormt een plasje achter hem.
Hij staat even stil …
De tenapants zakt verzadigd langs zijn benen naar beneden en ploft nu in de plas tezamen met de tranen die over zijn wangen stromen .
Zijn grote angst,het gaat hier stinken ..die komt uit ..ja, het stinkt nu..maar zijn moeder wast alles,of het nu kan of eigenlijk niet..ik denk ..ik zal zo de gang even dweilen
Wassen tegen de klippen op, willen tegen de klippen op en hopen tegen de klippen op .
Met moeite hou ik mijn tranen tegen..nee ,ik kan ze niet tegen houden..
Samen huilen we..hij kan het niet tegen houden…ik ook niet meer..oh my god…hoe moet dit voelen?? De kanker heeft zijn leven overgenomen ,heeft zijn lichaam verwoest en wij verleggen onze en zijn grenzen .
Zijn benen zijn verwoest, zijn enorme buikwond is dicht …een stoma…een spc…en ik doe mijn best om een stomazak te plakken op een plek die veel groter is dan de zak aankan..en de urine sijpelt onderlangs en doet het zakje loslaten ..nutteloos.
De zenuwpijn is niet meer te harden,hoeveel oxycontin hij ook slikt met koffie of bier
Natuurlijk kotst hij alles uit.
De pijn die hij.voelt om zijn familie achter te laten is voelbaar.
Hij kan het niet zien ,zijn lichaam ,hij kan er niet meer naar kijken ..en gelijk laat ik zijn hoofdeind zakken …
Met zijn ogen dicht slaakt hij een diepe zucht en hoeft gelukkig niet meer naar zijn verminkte lichaam te kijken .
Judith ,ik kan niet meer naar mezelf kijken ! gelukkig kunnen wij het ( nog )wel.
Soms is de dood een verlichting…de pijn is al onhoudbaar..welke? Lichamelijk of geestelijk? Wat doet meer zeer??
Kijken naar je verminkte lichaam? Of het voelen van je gekwetste geest?
Als je er bang voor bent..gebeurt het zeker ..en als je vertrouwen hebt…gebeurt het vast niet ,is niet meer van toepassing ..
Hier wint de kanker…zonder enige concurrentie.
In de kamer ligt de zorgvuldig opgestelde euthanasieverklaring naast onze rapportagemap.
Beiden zijn niet eerlijk…hij beschrijft niet dat hij dit onleefbaar vindt ,want hij is nog niet gek ..en ik schrijf niet dat dit onleefbaar en onmenselijk is.
We draaien gezamenlijk om de waarheid heen.
Het lijkt of ik het niet meer kan…ik kan het leed van de wereld niet op mijn schouders nemen ..
Stairway to heaven…..
Oh ,ik hoop het op zijn begrafenis te horen …
Soms is de dood het beste,een opluchting ,een bevriijding..
Nooit zal ik vergeten dat hij alle uitvoeringen van ” ne me quitte pas” klaar had liggen ..om mij te troosten toen ik mijn vader zo mistte..
Nooit zal ik vergeten hoe erg het is om een mens zo te zien lijden ..
Nooit zal ik vergeten hoe zeer dit doet…
Ik zou zelfs voor je naar de coffeeshop gaan….
Schoon en fris loopt hij langzaam naar zijn woonkamer en zegt tussen neus en lippen door.
Straks als de dood eindelijk heeft gewonnen horen jullie onbekende muziek ,die je nooit meer op de radio zal horen ….
Dat is nog wel een uitdaging hoor! Nu nog een tekst voor op de kaart…
de mensen die hij achterliet wil hij nog beschermen tegen het oplaaien van het verdriet ..
Grijnzend zegt hij ” ik heb toch nog een sinterklaasgedicht gemaakt ,ook al is het wat laat.
Ik neem zo een biertje en een joint….
Ik geef hem een kop koffie ,pak een emmer en een dweil trek de kamerdeur achter mij dicht om de rommel op te ruimen .
In de woonkamer brult Frank boeijen …”zeg me dat het niet zo is”.
