Onbetaalbaar.
Gelukkig weet ik al een tijdje waar de pc boutensingel is en moet ik alleen nog zoeken naar het nummer.
In het donker sta ik voor de deur van een in donker gehuld huis,de deur zwaait open en voor mij staan twee doodongelukkige mensen die gelijk breken.
Voor ik het door heb staan we met z’n drieën in een kring te janken.
Zuster! Na meer dan 50 jaar!!! Ik wilde zo graag dat mijn allerliefste….schoon en fris…
Het huilen van deze man …deze man die huilend om mij heen hangt en die ik nog nooit gezien heb.
Zonder enige uitleg improviseer ik en terwijl mevrouw snikkend voor de laatste keer in haar eigen badkamer door, de vreemde die ik ben, gewassen word besef ik hoe bevoorrecht ik ben weer te kunnen doen waar ik goed in ben.
Ik ben Nog net niet dood gegaan.
Ik was haar haar en laat het warme water over haar oude lijf lopen…hoe zou het zijn als je op het punt staat voor de laatste keer je eigen huis en haard te gaan verlaten?
Hoe zou het voelen om je vrouw weg te moeten brengen?
Overal zitten geplakte briefjes…licht aanlaten….maandag 9 uur …zomerkleding…
Niet vergeten…
Het huis ademt de sfeer van mijn ouders.
Jaren 70.
Binnen afzienbare tijd staat er straks een container voor de deur en zijn deze levens voorbij.
Alles wat deze mensen hebben opgebouwd wordt vernietigd en moet plaats maken voor moderne dingen.
Ik wil dit niet zien.
In een flits voel ik hoe het voelde toen ik op Astrid lag te wachten met mijn wond, een gat in mijn lichaam waar ik bang van was..mijn lichaam was mij vreemd.
De blijdschap die ik voelde als Astrid voor mijn deur stond….zij kwam mij helpen.
Bang van mijzelf …bang van de dingen die gebeurde met mijn lichaam waar ikzelf geen grip op had.
De littekens van nu toveren een glimlach op mijn gezicht,dit stelt niks voor!maar toen???
Zal ik lekker uw haar wassen? Haar tranen drogen en maken plaats voor een kortdurend moment van genot.
Oh wat heerlijk!
Samen lopen we gearmd naar de garage,de inloopkast van vroeger.
Van kledingkast tot aanrechtblad en van antieke schaatsen tot peutertandpasta…alles is hier jarenlang verzameld en zo goed als mogelijk georganiseerd.
Stapels theedoeken en een verzameling gele post-it blaadjes die verloren gegane gewoontes in leven moeten houden.
Ik laat haar zelf kiezen welke kleding zij aan wil en liefdevol laat zij een aantal kledingstukken, die ouder zijn dan ik, door haar handen gaan.
Met haar mooiste broek aan en een fleurig rode trui stel ik voor om haar gewassen haar droog te föhnen.
Vandaag is toch een bijzondere dag…de dag.
Genietend gooit ze haar hoofd naar achter en moeizaam en haperend start de jaren 50 föhn op.
Nee ,deze blaast niet zo hard als de hedendaagse föhn ….maar…
Met haar ogen dicht geniet ze voor de laatste keer, in haar veilige leven thuis, heel lang van de lauw warme wind die haar haren heel langzaam droog blaast.
Iets meer tijd dan de föhn van tegenwoordig.
Ik had iets meer tijd nodig dan anders,maar die paar minuten extra hebben diepe indruk achtergelaten.
Niet alleen bij de twee nu glimlachende mensen…maar ook bij mij.
Met een glimlach op mijn gezicht wrijf ik de tranen van mijn gezicht…ik kan nog doen waar ik goed in ben! Ik ben zo bevoorrecht.
Ik denk dat ik weer voor 100’% functioneer…ik hoop dat ik de kortste weg weet naar mijn volgende adres.
De armen om mij heen…de blijdschap om mij voor de deur te zien staan…de gemeende zoenen op mijn wang en de liefde die ik krijg is zoveel meer waard dan mijn salaris.
Wat heeft u toch een lief gezicht en zulke mooie bruine ogen.
Dolgelukkig vervolg ik mijn lange dag.
Oh wat jammer dat ik niet vaker deze vrouw haar haar heb kunnen wassen.
